Motyle dla Hospicjum
Obrzęk limfatyczny
Blog wolontariusza
Forum
Finansowanie
Partnerzy
Odpowiedzi specjalisty
-
Jakie są objawy i leczenie hiperkalcemii?
W przypadku hiperkalcemii (podwyższonego poziomu wapnia we krwi), najczęściej występują zaburzenia świadomości (splątanie), nudności i wymioty, często czynnikiem sprzyjającym wystąpieniu hiperkalcemii jest odwodnienie pacjenta, związane z przyjmowaniem małej ilości płynów i przerzuty do kości. U chorych z hiperkalcemią mogą występować zaburzenia rytmu serca i funkcji nerek. Aby rozpoznać hiperkalcemię, należy pobrać krew do badań laboratoryjnych i oznaczyć poziom wapnia.
Leczenie polega na nawodnieniu chorych, stosowaniu leków moczopędnych i podawaniu środków, które obniżają poziom wapnia. W tym ostatnim celu, najczęściej stosuje się leki z grupy dwufosfonianów, drogą dożylną. Leki te wykazują także działanie przeciwbólowe i hamujące rozwój przerzutów w kościach. Dwufosfoniany mogą być stosowane drogą doustną, u pacjentów leczonych z powodu osteoporozy; u chorych na nowotwory skuteczniejsze i mniej obciążające działaniami niepożądanymi, jest podanie drogą dożylną.
dr Wojciech Leppert
-
Jakie są objawy i leczenie przerzutów do mózgu?
Przerzuty do mózgu najczęściej występują u chorych z rakiem płuca i rakiem piersi, ale mogą towarzyszyć także innym nowotworom. Objawy zależą od lokalizacji przerzutów i mogą być bardzo różne. Często pierwszym objawem może być pogorszenie kontaktu logicznego z pacjentem, zaburzenia świadomości (splątanie), bóle głowy czasami z nudnościami i wymiotami, zaburzenia widzenia (np. podwójne widzenie), niekiedy pierwszym objawem jest napad drgawek, mogą występować zaburzenia równowagi.
Postępowanie zależy od tego, jakie objawy występują. Szczególnie istotne jest szybkie podanie leków przeciwdrgawkowych, zwykle drogą dożylną, czasami doodbytniczą, w przypadku wystąpienia napadu drgawek; najczęściej konieczne jest wówczas wezwanie pogotowia ratunkowego, chyba, że rodzina dysponuje lekami (midazolam, diazepam, klonazepam), które potrafi podać szybko drogą dożylną, podskórną lub doodbytniczą. Jeżeli występują objawy wzmożonego ciśnienia śródczaszkowego (bóle głowy, nudności i wymioty), niezbędne jest podawanie glikokortykoidów, w celu obniżenia ciśnienia śródczaszkowego i złagodzenia bólu; rzadziej stosuje się w tym celu mannitol i leki moczopędne. O ile stan pacjenta nie jest bardzo ciężki, można podjąć próbę leczenia napromienianiem mózgowia, po konsultacji z lekarzem-radioterapeutą.
dr Wojciech Leppert
-
Jakie są objawy i leczenie ucisku rdzenia kręgowego?
Ucisk rdzenia kręgowego występuje najczęściej u pacjentów z przerzutami do kręgosłupa. Masy nowotworowe powodują ucisk na rdzeń kręgowy bezpośrednio, a niekiedy przez odłamy kostne, przy złamaniach kręgów, które „wpuklają się” do światła kanału kręgowego. Jeżeli nie zostanie szybko podjęte leczenie, występują niedowłady, a następnie porażenia, najczęściej kończyn dolnych i utrata kontroli podczas oddawania moczu i stolca; pry lokalizacji szyjnej może dojść do porażenia wszystkich 4 kończyn i zaburzeń oddychania. Rozwinięty ucisk rdzenia kręgowego ma najczęściej charakter nieodwracalny, dlatego istotne jest szybkie rozpoznanie i leczenie. Do wcześniejszych objawów należą najczęściej osłabienie siły kończyn dolnych i zaburzenia czucia, poniżej miejsca uszkodzenia rdzenia kręgowego – najczęściej okolica brzucha. Aby rozpoznać ucisk rdzenia kręgowego, konieczne jest wykonanie badania rezonansem magnetycznym całego kręgosłupa.
Leczenie najczęściej polega na napromienianiu, bądź przy złamaniach kręgów, rozważeniu interwencji neurochirurgicznej, szczególnie, jeżeli ucisk ma miejsce w części szyjnej rdzenia kręgowego. Rzadziej stosuje się chemioterapię. Pierwszym postępowaniem jest podawanie, najczęściej droga podskórną lub dożylną, wysokich dawek glikokortykoidów. Wyniki leczenia w dużym stopniu zależą od szybkiego rozpoznania i natychmiastowego wdrożenia leczenia.
dr Wojciech Leppert
-
Dlaczego osoba chora traci zainteresowanie wszystkimi rzeczami, które dotychczas sprawiały jej przyjemność?
Jeżeli chory cierpi z powodu nieuleczalnej choroby, przechodzi także przez proces godzenia się z chorobą i z losem, który ma wiele różnych etapów. Doświadcza różnych, często trudnych uczuć a także silnej frustracji. To wszystko wpływa zarówno na hierarchę potrzeb i wartości, jak i na zainteresowania chorego. Zupełnie naturalną tendencją w tej sytuacji jest to, że chory koncentruje się głównie na sobie, swojej chorobie i odczuwanym cierpieniu, zarówno tym fizycznym jak i tym psychicznym. Wszystkie sprawy związane z codziennym życiem i tym co dzieje się na około, wraz z postępem choroby, zdają się coraz mniej istotne dla osoby chorej.
W pewnym momencie przychodzi czas na uporanie się z ważnymi zadaniami, odgrywającymi niezmiernie istotną rolę w przygotowaniu chorego do odchodzenia. Do zadań tych należy między innymi opłakanie strat, których osoba chora doświadczyła z powodu choroby, a także zrobienie bilansu swojego życia, czy też poszukanie odpowiedzi na nurtujące ją pytanie dotyczące sfery wiary i metafizyki. To właśnie wtedy traci na ogół zainteresowanie wszystkimi tymi czynnościami, które do tej pory były dla niej ważne, nie chce już czytać książek czy nawet gazet a telewizja i radio wręcz ją drażnią.
W tym okresie chory często sprawia wrażenie osoby, która zamyka się w sobie, ucieka przed światem rzeczywistym w świat własnych myśli i wewnętrznych doznań. Dzieje się tak między innymi dlatego, że chory ma wiele bardzo istotnych kwestii do rozważenia, to na nich głównie skupia swoją uwagę i nie chce, aby cokolwiek innego go rozpraszało. Poszukuje więc ciszy i spokoju. Postarajmy się zapewnić mu to, czego najbardziej potrzebuje, nie próbujmy zbyt intensywnie namawiać go do zaangażowania się w jakąś aktywność, nawet jeśli kiedyś sprawiała ona osobie chorej dużo radości. Zaakceptujmy także fakt, że nasz chory może w tym okresie mieć obniżony nastrój, być smutny, przygnębiony, a czasami nawet popłakiwać. Jeżeli stan ten bardzo się nasila lub jest dla nas mocno niepokojący, wówczas poprośmy o konsultację lekarza specjalistę.
mgr Marta Fludra
-
Czy dzieci powinny uczestniczyć w ceremonii pogrzebowej, czy też lepiej oszczędzić im tego doświadczenia?
Nie ma przeciwwskazań, aby dzieci, nawet małe, uczestniczyły w pogrzebie kogoś ze swoich bliskich. Należy jednak pamiętać o kilku ważnych kwestiach. Warto zapytać dziecko, czy chciałoby uczestniczyć w pogrzebie czy też woli zostać w domu, a gdy wyrazi już swoje zdanie – uszanować jego decyzję. Mniejsze dzieci powinniśmy przygotować do tego wydarzenia. Należy im wytłumaczyć, w sposób dla nich zrozumiały, czym jest pogrzeb oraz jak przebiega ta ceremonia. Jeżeli nie zrobiliśmy tego wcześniej, jest to odpowiedni moment, aby porozmawiać z malcem o tym czym jest śmierć i gdzie znajduje się teraz osoba, która odeszła (jej dusza). Uważajmy jednak na sformułowania takie jak: „ Babcia zasnęła głębokim snem i już się nie obudzi”, ponieważ niektóre małe dzieci mogą się potem bać zasypiania i tego, że również się nie obudzą – a więc umrą. Jeżeli chcemy, aby w ceremonii pogrzebowej uczestniczyło małe dziecko, pomyślmy także o osobie, która będzie się nim opiekowała i na przykład zabierze je na krótki spacer lub zajmie czymś, w sytuacji gdy maluch poczuje się znudzony lub zniecierpliwiony podczas trwania ceremonii. Jeśli dziecko nie brało udziału w pogrzebie osoby, która była dla niego ważna, z którą łączyła je silna wieź, wówczas zatroszczmy się o jakąś symboliczną formę pożegnania i uczczenia jej pamięci. Można na przykład zapalić dla niej świeczkę albo puścić w niebo balonik lub lampion z krótkim liścikiem pożegnalnym.
mgr Marta Fludra
-
Komu przysługuje ulga rehabilitacyjna?
Podatnicy, którzy są osobami niepełnosprawnymi lub mają na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, mogą skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej. Odliczeniu od dochodu podlegają określone wydatki poniesione w trakcie roku.
Dotyczy ona odliczania od dochodu kwoty wydatkowanej na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu pozostają w tym roku osoby niepełnosprawne.
mgr Grażyna Jaroszyk
-
Jakie są wymogi uzyskania ulgi rehabilitacyjnej?
Orzeczona niepełnosprawność. Aby podatnik mógł skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności. Przepisy ustawy o PIT przewidują, że warunkiem odliczenia wydatków rehabilitacyjnych jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
1) orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2) decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3) orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16. roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
Z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej mają prawo skorzystać również osoby, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe.
mgr Grażyna Jaroszyk
-
Co można odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej?
Podatnicy mogą odliczyć od dochodu kwoty poniesione na wskazane w ustawie o PIT cele. Za wydatki rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na:
1) adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2) przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3) zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4) zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5) odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6) odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7) opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
8) utrzymanie przez osoby niewidome psa przewodnika – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
9) opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidzkiej,
10) opłacenie tłumacza języka migowego,
11) kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia,
12) leki – w wysokości stanowiącej różnicę między faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13) odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
a) osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione.
mgr Grażyna Jaroszyk
-
Komu przysługuje renta rodzinna?
Dzieci
Do renty rodzinnej mają prawo: dzieci własne, dzieci drugiego małżonka, dzieci przysposobione – do ukończenia 16. roku życia lub 25. roku życia, jeśli się uczą oraz bez względu na wiek, jeśli stały się całkowicie niezdolne do pracy przed 16. rokiem życia lub w czasie nauki w szkole do ukończenia 25. roku życia. Jeżeli dziecko osiągnęło 25 lat będąc na ostatnim roku studiów w szkole wyższej, prawo do renty przedłuża się do zakończenia tego roku studiów.
Inne osoby przyjęte na wychowanie (wnuki i rodzeństwo)
Prawo do renty rodzinnej mają także wnuki, rodzeństwo i inne dzieci przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletności, jeżeli spełniają takie warunki jak dzieci własne i zostały przyjęte na wychowanie co najmniej na rok przed śmiercią ubezpieczonego (emeryta lub rencisty), chyba że śmierć była następstwem wypadku, a ponadto nie mają prawa do renty po zmarłych rodzicach, a gdy rodzice żyją – jeżeli nie mogą zapewnić im utrzymania albo ubezpieczony (emeryt lub rencista) lub jego małżonek był ich opiekunem ustanowionym przez sąd.
Wdowa, wdowiec
Prawo do renty rodzinnej przysługuje wdowie, jeśli w chwili śmierci męża ukończyła 50 lat lub była niezdolna do pracy, albo wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnionych do renty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie ukończyły 16. roku życia, a jeżeli uczą się – 18. roku życia lub są całkowicie niezdolne do pracy. Uprawnienie do renty rodzinnej przysługuje również wdowie/ wdowcowi jeśli spełni warunek dotyczący wieku lub niezdolności do pracy w okresie nie dłuższym niż 5 lat od śmierci męża/ żony lub od zaprzestania wychowywania ww. dzieci.
Małżonka rozwiedziona oraz wdowa, która przed śmiercią męża nie pozostawała z nim we wspólności małżeńskiej, ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli oprócz spełnienia w/w warunków wymaganych od wdowy, w dniu śmierci męża miała prawo do alimentów z jego strony ustalonych wyrokiem sądowym lub ugodą sądową.
Wdowa, która nie spełnia żadnego z wymienionych warunków wymaganych do przyznania renty rodzinnej i nie posiada niezbędnych źródeł utrzymania – ma prawo do okresowej renty rodzinnej przez okres jednego roku od dnia śmierci męża albo przez okres uczestniczenia w zorganizowanym szkoleniu mającym na celu uzyskanie kwalifikacji do wykonywania pracy zarobkowej, nie dłużej jednak niż przez 2 lata od śmierci męża.
Wdowiec
Te same zasady stosuje się do wdowca. Wiek uprawniający wdowca do renty rodzinnej wynosi od 1 stycznia 1999 r. również 50 lat.
Rodzice
Rodzice mają prawo do renty rodzinnej, jeżeli ubezpieczony (emeryt lub rencista) bezpośrednio przed śmiercią przyczyniał się do ich utrzymania a ponadto spełniają warunki takie jak dla wdowy/wdowca (dotyczące wieku, niezdolności do pracy lub wychowywania małoletnich osób.
Wysokość renty rodzinnej
Renta rodzinna wynosi:
dla jednej osoby uprawnionej – 85% świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu
dla dwóch osób uprawnionych – 90% świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu
dla trzech i więcej osób uprawnionych – 95% świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu.
Wszystkim uprawnionym członkom rodziny przysługuje jedna łączna renta rodzinna.
mgr Grażyna Jaroszyk
-
Komu przysługuje renta socjalna?
Renta socjalna przysługuje osobie, która:
-jest pełnoletnia oraz
-jest całkowicie niezdolna do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed ukończeniem 18. roku życia albo w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia albo w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.
Renta socjalna przysługuje zatem wyłącznie osobie, która osiągnęła pełnoletność i która jest całkowicie niezdolna do pracy. Za osobę pełnoletnią uważa się osobę, która ukończyła 18 lat. Za osobę pełnoletnią uważa się również kobietę, która zawarła związek małżeński po ukończeniu 16 lat, a nie ukończyła 18 roku życia.
Ustalenia całkowitej niezdolności do pracy i przewidywanego okresu jej trwania dokonuje lekarz orzecznik ZUS na zasadach i w trybie określonym w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2004 nr 39, poz. 353 z późn. zm.). W myśl tej ustawy, za całkowicie niezdolną do pracy uważa się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie prawa do tej renty nie jest istotne, kiedy powstała całkowita niezdolność do pracy, lecz to, aby niezdolność ta była skutkiem naruszenia sprawności organizmu, powstałego we wskazanych okresach.
Podstawę do przyznania renty socjalnej, na wniosek zgłoszony po dniu 30.09.2003 r., stanowi także:
- orzeczenie o stopniu niepełnosprawności,
- orzeczenie komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia o zaliczeniu do I lub II grupy inwalidów
- orzeczenie lekarza orzecznika, wydane przed dniem 1 października 2003 r., uprawniające do renty socjalnej na podstawie ustawy o pomocy społecznej.
Renta może być przyznana na stałe – jeżeli niezdolność do pracy jest trwała lub na wskazany okres – jeśli niezdolność do pracy jest czasowa.
mgr Grażyna Jaroszyk
W możliwie szybkim terminie, z reguły nie przekraczającym 24 godzin, prześlemy na podany adres e-mail odpowiedź specjalisty.
*Aby przesłać nam swoje pytanie należy wpisać je w pole “Twoje pytanie” oraz podać adres e-mail. Nie wymagamy od Państwa podawania żadnych innych danych kontaktowych, a adres e-mail pozostanie wyłącznie do wiadomości Redakcji.
W ramach formularza kontaktowego udzielamy odpowiedzi w dni robocze – od poniedziałku do piątku – jedynie na pytania dotyczące opieki nad przewlekle chorym pacjentem. Przekazywane Państwu informacje będą miały charakter ogólny, bez odnoszenia się do konkretnych przypadków medycznych, w których dla postawienia właściwej diagnozy niezbędny będzie bezpośredni kontakt ze specjalistą.
Dziękujemy za wysłanie wiadomości.