Podane przez Panią informacje nie są wystarczające, abym mogła udzielić precyzyjnej odpowiedzi. Nie wiem, jakie zostało podjęte postępowanie lecznicze. W jaki sposób dokonano zespolenia kości? Czy zastosowano pręty czy może endoprotezoplastykę?

Ogólnie, rehabilitacja polega na jak najszybszym przywróceniu sprawności sprzed złamania. Podstawowe ćwiczenia pacjent powinien poznać w szpitalu w I dobie po operacji. Powinien je kontynuować, dopóki nie wróci do sprawności sprzed nieszczęśliwego zdarzenia. Powinien wykonywać ćwiczenia oddechowe,  ćwiczenia izometryczne (napinanie mięśni czworogłowych uda oraz mięśni pośladkowych), ćw. czynne stawu skokowego, ćw. wspomagane st. kolanowego i biodrowego (zgięcie, wyprost), aby uzyskać prawidłowy zakres ruchu i siłę mięśniową. Istotna jest również wczesna pionizacja. Sadzanie pacjenta z opuszczonymi nogami, wstawanie przy balkoniku i nauka chodu. W miarę poprawy stanu pacjenta wzrostu siły mięśniowej i ogólnej kondycji pacjent powinien wykonywać ćwiczenia samodzielnie, bez pomocy innych, uczy się chodzić o kulach po powierzchni płaskiej oraz schodach. W końcu chodu bez zaopatrzenia ortopedycznego. Stopniowo wydłuża czas spaceru i długość pokonywanej drogi.

Aby zapewnić mamie bezpieczeństwo i zmniejszyć poziom lęku przed kolejnym upadkiem zalecam bezpośrednią konsultację z fizjoterapeutą, który spotka się z Pani mamą, oceni jej obecny stan fizyczny i zleci wykonywanie odpowiednich ćwiczeń, dostosowanych do jej możliwości.

Może pani również poprosić lekarza rodzinnego lub ortopedę o skierowanie na rehabilitację poszpitalną lub w warunkach domowych. Istnieją specjalistyczne placówki opiekuńczo-lecznicze, które zajmują się usprawnianiem osób starszych na oddziale szpitalnym lub Ośrodki Rehabilitacji Ambulatoryjnej, które wykonują świadczenia rehabilitacyjne w domu pacjenta w ramach umowy z NFZ.

Maria Naglak